Bu site yetişkinlere yönelik bilgiler içermektedir. 18 yaşından küçükler için uygun değildir.

Ve 2012 de Biter...



Selam;

Geçen sene Nail Babadan dilekler diye bir mim yapmışım 3 bacaklı noel delikanlılar eşliğinde şurada :D O zaman da dediğim gibi hatta hızımı alamayıp ondan önceki sene de dediğim gibi (o.O) yılbaşıymış doğum günüymüş pek sevmem neden ? yavrum yaş hanene 1 sene daha ekleniyor neden olsun günler haftaları bıraktım yıllar bile gün gibi gelip geçmeye başladı. bunu belgeleyen günleri neden seveyim :P

yeni yılda sağlık sıhhat demişim çok şükür sağlığım sıhhatim yerinde önümüzdeki sene de aynısını istiyorum kimden tabii ki yaratandan :)

yılbaşı piyangosu demişim bırak piyangoyu amorti bile vurmadı mahvolsun piyango kuşu bu sene istemiyorum zaten hıh (du bakalım belki tersi tutar falan alt dudak amin pozsyonunda :D)

huzur demişim hımm pek huzurlu bir sene olmadı açıkçası umarım önümüzdeki sene daha iyisi olur

bir sevgili demişim ahaha bakalım ne zaman armut kendi kendine pişim kişinin ağzına düşerse o zaman olur bu iş noel dayı senlik bir durum yok yani :D

spora başlayabilmek demişim (o.O) spor salonuna gidildi devam edebilmek için parası peşinen verildi ve ne oldu ilk günden sonra tekrar gidilmedi :// hep kafama göre badi yok yanımda bana gaz verecek (yersen)

ailemin hep gözümün önünde olması demişim ki allah uzun ömürler versin -amin-



Birde geçen sene evoğlanı yine böyle aralık ayı; "ay ogaycim dileklerine beni de kat hani bir otobüs dolusu kazaky stayl ovlanla kar konseptli bir çekime gidelim sonra arabamız bozulsun yolda kalalım, ben hepsini tek tek ısıtayım sonra toplu halde ısınsınlar falan diye bir fantazim vardı ya heh onun için sen de bu dileğime katkıda bulun belki bu sene tutar" demişti ama ne oldu tutmadı bu sene de diliyorum öyleyse bak kıymetini bil ahahah :D



Umarım hepimiz için yeni yıl kalbimizden "olsun" diye geçirdiğimiz tüm dileklerimizin gerçekleşeceği bir yıl olarak gelsin, geçsin, huzurla ve sağlıkla...


Ogaybende Blog Yazarı

Emre ve Arda




Ben Emre… 18 yaşındayım. Hayat bana bu yaşımda istediğimden fazlasını öğretti.
Ben Arda… Öldüğümde 17 yaşındaydım. Hayat bana bu yaşımda “dur” dedi.
\
Arda ile tanıştığımda ilkokula gidiyordum. Babam o yaz beni futbol kursuna yazdırmıştı. Arda da oradaydı. Sürekli başı öne eğilmiş bir şekilde gezerdi. Sanırım içine kapanıklığı o zamandan belliydi. 
Emre ile tanıştığımda ilkokuldaydım. Üvey babam beni zorla futbol kursuna yazdırmıştı. Arda ile ilk tanışmam orada oldu. Başımı yukarıya kaldırdığımda harika gülümseyen bir yüz “merhaba” diyordu.
\
Arda ile iyi anlaşırdık. Hayal meyal hatırlıyorum. Bir adam onu getirir ve götürürdü. O adamı gördüğünde Arda’nın suratı ilk zamanlardaki gibi düşerdi. 
Kurs bitti, biz dağıldık. Küçüklük arkadaşım olarak kaldı Arda. 
Emre benim çok sevdiğim çocukluk hatıralarımdan birisi. Onunla geçirdiğim anlarda futbolu çok sevdim. Üvey babamın gelişi hep içimi burkardı. Keşke akşam olmasa derdim. Yaz bitince, Emre ile arkadaşlığım da bitmiş oldu. Onu hep özledim. 
\
Liseye başlayana kadar futbola devam ettim. Liseye geçtiğimde de okulun futbol takımı seçmelerine katılmaya karar verdim. Uzun boylu, cılız vücutlu bir çocuk da oradaydı. Yüzü tanıdık geliyordu. Allah Allah… Hoca “Arda” diye seslenince içimden “acaba mı?” dedim.
Liseye başlayana kadar futbola ara verdim. Liseye geçtiğimde tekrar başlamayı düşündüm ve okulun futbol seçmelerine katıldım. Seçmelerden sonra yanıma bir çocuk geldi. Kafamı kaldırdım, karşımda Emre duruyordu…
“Ben Emre.”
Hatırladım seni küçük dostum. Tekrar merhaba… Tekrar hayatıma hoş geldin.
Arda’yı görünce çok sevindim. Neler yaptığını sordum. Ayrı sınıflardaydık ama antremanlar ve sonrasında hep birlikteydik. Eski zamanları hatırladım. Hiç değişmemişti. 
Emre’yi görünce çok sevindim. Çocukluğum geri gelmiş kadar oldu. Sınıflarımız ayrıydı ama antrenmanlarda hep birlikteydik. O çocuk çok büyümüştü ama gülüşü hep aynıydı…
\

Sene sonunda Arda benim dostum, en yakın arkadaşım olmuştu. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi… 
2.sınıfa aynı sınıfta başladık ama kötü bir haberle… Arda takımdan ayrıldı. Nedenini sorduğumda bana hiç cevap vermedi. Kitapların içinde boğulmuştu. Çok fazla kitap okuyordu.
Bir gün onu sıkıştırdım. Ya söylersin ya dostluğumuz biter dedim. Ailem istemiyor, derslerimi etkiliyor dedi. Biraz daha sıkıştırdım, üvey babasından dayak yemiş vücudundaki izler yüzünden bizden utanmış takımdan çıkmış.
Emre o sene benim en yakınım olmuştu, bazı şeyler eksik olmasına rağmen en yakınım…
Öyle yakın ki ondan hoşlanmaya başlamıştım. Her an yanımda olmasını istiyordum. Bu nasıl mümkün olabilirdi? Bir erkek, başka bir erkekten… 
Rüyalarıma girdiğinde anladım. Kendimi keşfetmeye çalıştım ve emin olmamak için kendimi zorladım ama hiçbir şeyi değiştiremiyordum. 
Onu çıplak görmek ben de çok değişik duygular uyandırıyordu, özellikle istenmeyen duygulardan…
Aslında bu yüzden takımdan çıktım. Üveybabam bahanesi oldu… Ondan da nefret ediyorum. O kadar çok şeyden nefret ediyorum ki, tek bir sevdiğim kaldı; o da Emre. 
Kitaplara verdim kendimi. Olabildiğince az görmek, az düşünmek için; kendime yönelmek için satırlar arasında kayboldum. 
\

Arda’ya üzülüyordum. En yakın arkadaşımın kaybolmasına izin veremezdim. Ona destek olmalıydım. Vakit buldukça onu bize çağırıyor, ya da onlara gidiyordum ders çalışmaya. 
Arda’ya kız arkadaş bulalım dedim. Hiç oralı olmadı. Bak birlikte ayarlayalım çift buluşması yaparız harika olur dedim dik dik baktı, çözemedim tabi o zamanlar. 
Emre normal hayatına devam ediyordu… Ben kendimi sorguluyordum. Hem yakın, hem uzak olmaya çalışıyordum. 
Bugüne kadar hiç bir kızdan hoşlandım mı merak ediyorum. Ne kadar hoşlandım… Gerçekten hoşlandım mı? Allah’ım cevaplar nerede?
\
Arda… Dostum seni kaybediyorum. Kaybetmek istemiyorum. Biliyorum ailen seni çok etkiliyor. Belki de o yüzden böylesin. Yanında olacağım. Yanında olmak istiyorum…
Bir gün Ardalara gittim. Arda duştaydı annesi içeri aldı. Odasına geçtim onu bekliyorum. Konuşacağım arkadaşlığımızı.
Bilgisayarı açık gördüm. Baktım. Hangi porno sitelerine girmiş bizim çakal dedim. Geçmiş’i inceledim. Dünyam başıma yıkıldı. Eşcinsellikle ilgili yazılar, hikayeler, araştırmalar… ve bir blog sitesi sürekli ziyaret edilmiş. Tıkladım. “En iyi arkadaşım” diye bir yazının altında resmimiz vardı. 
Kanım dondu. Annesine işimin çıktığını söyleyip çıktım ordan.

***
En İyi Arkadaşım;
Satırlarım seni anlatmakta zorlanıyor biliyor musun? Üstelik senin haberin bile olmayacak bunlardan. Çünkü sen benim “en iyi arkadaşımsın”. 
Ailen olmadığında, beni çağıracaksın. Dibine kadar eğleneceksin, benimse içimde hep bir burukluk kalacak. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Sen gelip anlatacaksın derdini, ben dinleyeceğim. Ben de sana anlatacağım dertlerimi, en büyüğü hariç. Çünkü sen benim “en iyi arkadaşımsın”. 

Şarabı birlikte seçeceğiz, kadehleri sen sunacaksın. Romantik bi tarafı olmayacak. Çünkü sen benim “en iyi arkadaşımsın”.

Aynı şarkıyı, aynı yerde, aynı kulaklıktan dinleyeceğiz, ama hiçbir zaman aynı hisleri paylaşmayacağız. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Hoşlandığın kişilerden bahsedeceksin güzelce, ben ise kimseyi sevmeye değer bulmadığımdan bahsedeceğim. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Sinemaya gideceğiz. Sırf sen beğendiğin için kaç filmi beğenmek zorunda kaldığımı unutacağım. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Arada aynı yastığa baş koyduğumuz bile olacak. Arada diyorum bak. Hiçbirinde de sana sarılamayacağım. Sarılsam da anlamayacaksın. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Her şey böyleyken, seni uzaktan sevmekten bile utanacağım. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Ucunda kaybetmek olduğu için, ve kaybedeceğimi bildiğim için hiçbir zaman risk almayacağım. “Seni seviyorum” hiç demeyeceğim. Çünkü sen “benim en iyi arkadaşımsın”.

Çünkü sen benim en iyi arkadaşımsın.

Sen benim en iyi arkadaşımsın.

Benim en iyi arkadaşımsın.

En iyi arkadaşımsın.

İyi ki arkadaşımsın.

Arkadaşımsın.

Arkadaşım…


***
Emre… Seni özlüyorum. Sadece bir arada olduğumuz zamanları özlüyorum. Eğlendiğimiz zamanları düşünüyorum sürekli.
Bugün bize gelmişsin. Fakat beni görmeden gitmişsin. Keşke seni görebilseydim anlatacağım o kadar çok şey var ki…
\
Eve gittim ve o bloga girdim. En son benim onlara gitmemden bahsetmiş. Burası Arda’nın gizli günlüğü gibi bir şey. Okudum okudum… ve en güzel zamanlarımızı bütün ayrıntılarıyla hatırladım. Ve onun kendini sorgulayışına tanık oldum. Kalbim, midem bunu kabul etmiyordu.
Canını yakmak istiyordum, ama onun canı da benim kadar yanıyordu yazdıklarında…
Hiç belli etmedim. Devam etmeye çalıştım olduğu gibi. Doğum günüm yaklaşıyordu. Bana doğum günümde ne istediğimi sordu… Hiçbir şey istemiyorum dedim. Emin misin diye sordu. Sadece ikimiz bir şeyler içeriz dedim.
Akşam bloguna girdiğimde bunları okudum. Bana açılmak istediğini de…
Doğum günüm geldi, heyecandan ve ne yapacağını bilememekten ölüyordum. Gece oldu ve onunla dışarı çıktım. Yürüdük, yürüdük… 
“İçmeyecek miydik?”
“İçersem kötü olabilirdi bugün doğum günün, iyi bitsin.”
“Niye kötü bitsin ki?”
“İçki bu… niye bitmesin?”
Dağıldık evlerimize. Ertesi sabah blogunu okudum her zaman olduğu gibi. Anlatmış her şeyi. Şüpheleneceğimi bile düşünmüş, yazmış.
\
Olmuyor Arda… Olmuyor… Soğuyorum senden. Kabul edemiyorum…
Uzaklaşmam lazım. Belki unutursun beni. Belki değişir düşüncelerin ama ben yanındayken bu mümkün değil.
Yok sayıyorum seni…
\
Emre benden uzaklaşıyor… Doğum gününden beri azaldı görüşmelerimiz… Evime uğramıyor, telefon açmıyor, mesaj atmıyor, dışarı çağırmıyor, sınıfta yüzüme bile bakmayacak…
Yaşamak çok zor… Emre olmadan daha da zor… 
Ben neden böyleyim?
Ben neredeyim?
Nereye gidiyorum
Emre benden uzaklaştı. Sınıfta onu göremeyeceğim yerlerde takılıyor. Yanıma hiç uğramıyor. Günaydın bile demiyor…
\
Annem ve üveybabam her gün kavga ediyor. Aradığım huzuru hiçbir yerde bulamıyorum. Ben neden yaşıyorum…
\
YAŞAMAK İSTEMİYORUM
\
Ben Arda… 17 yaşındayım. 
Türkiye’de yaşayan bir eşcinselim…
Niye eşcinselim hiç bilmiyorum… Bazı şeylerin sebebi yok… Arasan da yok…
Mesela cennet…
Cennet var mı?
Varsa benim için var mı?
Beni kabul etmeyen bir cennet nasıl varolabilir?
Öyleyse cennet yok…
Belki de gördüklerim bir rüyadır.
Bir bakarsın uyanmışım…
\
Ben Emre… 18 yaşındayım.
Arda öldüğünde 17 yaşındaydım. Hiçbir şey anlamayacak bir yaşta. Hala hiçbir şey anlamayacak bir yaştayım… ama anlayabiliyorum.
Ben bir arkadaştan daha fazlasını kaybettim. Acısı büyük, her gün yaşıyorum. Tekrar tekrar yaşayıp, tekrar tekrar öğreniyorum… ve bunu kimse bilmiyor.
Keşkeler boğazımda tükeniyor. Her gece ağlıyorum. 
Ama…
Gerisi gelmiyor işte.
Bilinçliyim fakat çok geç. Bir başkası için de geç olmasın istiyorum. Eşcinsel olmak insanlıktan bir şey kaybettirmiyor. Dini yargıları bir kenara bırakın. 
En yakın arkadaşınız size açılabilir…
Sizden hoşlanmak zorunda değil.
En yakın arkadaşınız sizden hoşlanabilir…
Size tecavüz etmez.
En yakın arkadaşınız ölebilir…
İşte bu, onu size geri getirmez. (kaynak)

Bunu ilk okuduğumda yazının sahibine kurgu mu yoksa gerçek mi olduğunu sordum, kurgu imiş ama bu olmayacak, olmuyor anlamına gelmiyor umarım bazı beyinlerde bazı ışıkların yanmasına vesile olur. Kendisinden izin alarak buraya aktardım emeğine sağlık... 
Okulunuzda veya çevrenizde içine kapanık birilerini görürseniz ya da sizden farklı ona farklı olduğunu hissettirmeyin ilerde aklınız başınıza geldiği zaman o zaman yaşadıklarınız ve yaşattıklarınız için pişman olabilirsiniz ya da empati yapın aynı şeyler size yapılsa nasıl hissedersiniz? Hem kınadığınız şey başınıza gelmeden ölmezsiniz diyor hadisler, çokta güzel söylüyor...
Ogaybende Blog Yazarı

Blog 2. Yaşında




Selam;

Dün itibari ile blogum 2. senesini doldurdu. Ne diyelim vatana millete hayırlı olsun. Blog dünyasına dalmadan önce sınırlı sayıda olan eşcinsel blogları şu anda fazlaca mevcut ve artmaya da devam ediyor. 19 cm lik tarrağım var kim indirmek ister (lool)  vari paylaşımları görünce orada burada; “pek değerli internet kullanıcıları hepimiz böyle değiliz onlar da gay tamam ama biz de gayiz gelin farkımızı gösterelim” dedik ve yola koyulduk (bu dili sevmedim yahu pek bi resmi oldu) öhüm

Bloggerlar olarak kâh başka blogların açılmasına vesile olduk kâh özendirici olduk falan. Özendirici derken eşcinsel olmaya özendirilmek gibi bir durum aklına gelmesin ki yok öyle bir şey şimdi oturup bunu açıklayamam doğum günümü kutluyorum lol :D

Bu süre zarfında 4 Büyük buluşma yapıldı (küçük küçük kendi aralarında toplaşanları saymıyoruz) bu da bloggerlar ve takipçiler olarak aslında ne kadar sosyal bir ortama ayak bastığımızın bir göstergesi. Ben bu buluşmalardan 2. olanına katıldım bilindiği üzere ve bu günün Onur Haftasına denk gelmesi vesilesi ile Onur Yürüyüşüne de katılmış olduk hep beraber sonuç olarak olm en güzel buluşma bizimkisi idi ne İstanbul daki son buluşma ne de İzmir deki hıh :D  Ballandıra ballandıra anlattığımız buluşmalara katılmak için blog açan arkadaşlar bile oldu :D

Başka neler oldu sayın okuyucu; millet blogları sayesinde sevgili buldu hatta bulmakla yetinmedi 2-3 tane bile eskitti ama ben bu süre zarfında ne yaptım :D hiçbir şey ahaha (mesaj alınmıştır umarım tekliflere açığım lol) öhüm ne diyorduk evet bizde bir şey yok :D hemen aç parantez burada suç tamamen kendimde armut piş ağzıma düş stayl oturduğun yerden yakınıp durursan sonuç bu oluyor sevgili okuyucu tüm negatif düşüncelerinizden sıyrılın ve daha sosyal olun söylemek istediklerinizi söyleyin seni seviyorum diyebilin ki ilerde yakınmayasınız her şeyi karşınızdakinden beklemeyin armudun sapı üzümün çöpü demeyin (sosyal mesaj kısmı bitti tamam :))

Blogum 1 e 1 kopyalanmak suretiyle başka blog adı altında servis edildi neyseki o işi çözdük bir diğeri ise yine yazıları copy - paste edip farklı bir ortamda paylaşma olayı oldu ki ne bir kaynak ne bir izin hiç bir şey yoktu falan. 

Sonuç olarak;

Takipçilerime ve yorumcularıma teşekkür ediyorum, 

Umarım her daim uzun soluklu olur...

Kullandığım Arkaplan Resimlerimi
Avatarlar

Ogaybende Blog Yazarı

Portakal ve Soğan



Slm;
nbr?
nerden?
arayış?
a/p?

o.O

pardon sayfaları karıştırdım ahaha evet şimdi size Portakal ve Soğan ile eşcinsel olmaktan nasıl kurtulursunuz onu anlatıcam -lol- buyrun bu traji komik yaşanmış olayı arkadaşımızın kendisinden dinleyelim;

___

Blogunu uzun zamandır takip ediyorum. Yazılan hikayeleri okuyorum ve okuduğum hikayelerin çoğunda kendimi buluyorum. En azından o hikayeleri okurken kendimi yalnız hissetmiyorum. Ve bu yüzden bende başımdan geçenleri anlatmak istiyorum. (teşekkür ederim)

Ben -iç anadolunun küçük bir ilinde- yaşayan 18 yaşında bir eşcinselim. Eşcinselliği kendi içinde kabullenmiş ama kendinden başka da kimseye söyleyememiş bi korkağım. (korkak olmakla alaksı yok lütfen :/) Bu korkaklığın bir sürü nedeni var. Ailem, yaşadığım şehir, arkadaşlarım... Ah keşke diyorum anlayışlı bi ailem ve arkadaşlarım olsa da açıklayıp kurtulsam, istediğim gibi yaşasam.. Ama ne yazık ki babam belkide dünyanın en sert adamlarından biri. Öyle klasik dışı sert ama kalbi  yumuşak olanlardan da değil. Bildiğin taş kalpli, işkoliğin teki. Aklı fikri çalışmak, iş iş iş... Ailesini unutmuş bencil pisliğin teki. Annem desen bildiğin şakirt. Bi ablam vardı beni anlayabilecek ama oda yurt dışında eğitimde. Ve bu küçük şehirde gay olmak inanılmaz derecede zor. Hele bide lisede okuyosan... Zaten burada çok az sayıda lise var. Eesi bu liselerde de o kadar çok dedikodu dönüyo ki gay olduğumu asla söyleyemezdim. Ama o zor geçen lise yıllarında artık içim içimi yemeye başlamıştı. Kendimi çok yalnız hissediyodum. Defolu gibi, üretim hatası gibi, tanrı tarafından cezalandırılıyomuş gibi... Hep sordum kendime "neden ben? (inan bu soruyu hepimiz o dönemlerde soruyoruz) Bu benim kaderim mi yoksa Allah benim sabrımı mı sınıyo? yoksa bu gaylik kurtulmam gereken bi illet mi?" Aylarca yıllarca hep düşündüm. Bu gaylikten kurtulmak için yapmadığım kalmadı. Düşünün, tanrıya inanmayan ben namaz bile kıldım :D :D Tanrı varsa bile ondan nefret eden ben ona dua ettim... Beni böyle yaratana dua edecek kadar çaresizdim. en sonunda dayanamayıp bizimkilerden habersiz piskoloğa gittim. Ve gay olduğumu ilk o pikolog bayana söyledim. Üzerimden bi yük kalktığını hissettim. Nedense bi anda rahatladım ve en azından haftada bir saatliğine özgürce gay olduğumu bilen biriyle konuşabileceğime sevindim. Tabi o kadının beni intihara sürükleyeceğini bilseydim asla gay olduğumu söylemezdim. 

 İlk seansımız da piskolog kadın bana şöyle bi baktı ve "yakışıklısın, sempatiksin bunlar bi çok insanın sahip olmak istediği şeyler. Hiç kendine aynada baktın mı? Sarı saçlar, yeşil gözler, güzel bi fizik. Ayrıca anlattığına göre popülersin de. Neden gay oldun ki?"  o an kadının bu sorusuna çok şaşırdım. "Pardon ama gay olmayı ben seçmedim. Bir çok kızla ilişki yaşamaya çalıştım ama olmuyo işte ben erkeklerden hoşlanıyorum. İnanın bana eğer bu seçim hakkı elimde olsaydı gay olmayı asla seçmezdim" dedim. Kadın bana küçümser gibi baktı ve "en sevdiğin meyve ne" diye sordu. Bi anda konu değiştiği için çok şaşırdım ve "portakal neden sordunuz?" dedim. Ama kadın beni hiç takmadan "yemekten hiç hoşlanmadığın bişey var mı?" diye devam etti. Ee bende cevap olarak "soğan" dedim. Kadın elindeki dosyayı kapatıp "Bu günlük bu kadar bi daha ki seansa gelirken bi tane portakal ve soğan getir" dedi. Şaşırmıştım. Portakal ve soğanla ne yapacağını bilmiyordum. Ama yinede içimde garip bi duygu vardı. Sanki içten içe beni tedavi etmesini istemiyordum. Neden bilmiyorum ama eşcinselliğin tedavisinin olmasını istemiyorum... Ne kadar ilginç. Neyse işte bi dahaki seansa bir adet portakal ve soğanla gittim. Kadın portakalı ve soğanı önüne alıp parmağıyla portakalı işaret etti. "Bu portakal. En sevdiğin meyve. Bunu yemekte özgürsün ama eğer bunu yersen hayatın boyunca mutsuz olacaksın. Çünkü bunu yemek yanlış, doğru değil, günah ve kabul edilemez. Her ne kadar bundan alacağın zevk fazla olsa da sonuçları çok büyük. O yüzden portakal seni ve gayliğini temsil ediyor" dedi. bense şaşkınlıkla olayı nereye bağlayacağını bekliyordum. Benim tepkimi takmayan kadın diğer eliyle soğanı gösterdi ve "bu soğan. Soğan yemekten hoşlanmıyosun. Ama eğer soğan yersen  hayatın istediğin gibi olacak. her ne kadar sevmiyorum desende elbet bi gün alışacaksın. Ve hayatın boyunca mutlu yaşıyacaksın. Gerçek bir erkek olarak, babanın ve evleneceğin kadının gururu olarak, adam olarak yaşıyacaksın. Karar sana kalmış. Portakalı yemek yoldan sapmaktır. 3 dakikalık zevk için haram ve günaha yönelmektir. Ama soğan yemek seni mutlu kılar. Hayatının güzel ve şerefli geçmesini sağlar. Gerisi sana kalmış." dedi ve çok bilmiş bi tavırla gözüme baktı. Bense gerçekten şaşkındım. ve işin garip tarafı bi an gerçekten soğan yemeyi istedim. Kendi kendime "katlanırım yeter ki şu defolu yaratılmış duygusundan kurtuluyum" dedim. Sonrada kadına bakıp "soğanı seçiyorum" dedim. Kadın gülümsedi ve "al ozaman yemeye başla" dedi. Bi an neye uğradığımı şaşırdım "cidden soğanı çiğ çiğ yiyecek miyim?" diye sordum. Oda "evet, bundan sonra her seansımız da bir soğan yiyeceksin. Bak gör nası da alışıyosun soğana" dedi. Ve ben umutsuzca soğanı yemeye başladım.


Tek kelimeyle iğrençti. hala 1 ay boyunca bu saçma sapan, salak yönteme nasıl inandığıma şaşıyorum... 1 ay boyunca o soğanları yedim. Daha da tiksindim. soğanı yerken midemin bulantısından gözlerim doluyodu. Geceleri soğanın o üzerime piskolojik olarak sinen kokusu yüzünden kusmaktan  bi deri bi kemik kalmıştım. Ne uyku düzenim vardı, ne yaşama enerjim. Artık iyice çökmüş durumdaydım. İşin kötü tarafı bu s**ktiğimin yöntemi hiç bi işe yaramıyodu. hala gaydim hala en yakın arkadaşıma umutsuzca aşıktım. Hala gay olduğumu saklamak için çıktığım ve üzdüğüm kızların vicdan azabını çekiyodum. Hala gay içerikli dizi olan glee'yi ve ordaki gay karakterlerin aşklarını izleyip ağlıyodum. Hala yatmadan önce tanrıya küfür ediyodum beni böyle yarattığı için... Ve sonuç olarak 10-12 kio vermiştim. Uykusuzluk çekiyodum. Depresyondaydım. Artık hayata dair içimde hiç bişey kalmamıştı. Kafamdan geçen tek düşünce şuydu "neden ben?" Sonunda daha fazla dayanamadım ve evdeki ilaç dolabında ne bulduysam içtim. Ama işte dediğim gibi korkağın önde gideniyim. Ölmekten korktum. "peki ya sonra" düşüncesinden korktum. Ve korkaklığım sayesinde hayattayım bu satırları yazıyorum.

Sonra ne oldu diye sorcaksınız sanırım. Anlatıyım sonra ne olduğunu. Aslında o soğanları piskolog kadının kıçına tek tek sokmak istiyodum ama yapmadım. Kendisinin işinde berbat olduğunu söyledim ve bi daha da gitmedim. Tekrar kilo aldım ve eski fiziğime kavuştum. Saçlarımı uzattım. Okulumuzun müzik grubuna katıldım. Ve liseyi zorda olsa bitirdim... Artık reşitim ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. Gay olduğumu hala kimse bilmiyo. Hala en yakın arkadaşıma aşığım. Hala glee izliyorum (Klaine <3 <3) ve hala tam bi gayim. Ama artık eskisi kadar umutsuz değilim. Çünkü bi gün gerçekten mutlu olacağıma inanıyorum. Umarım bu yazıyı okuyanlarda umutlarını asla kaybetmezler. Çünkü biz defolu değiliz. Aslada olmucaz. Aksine tüm mükemmel insanlar gay tıpkı senin, benim ve bizim gibi ;) 

___

Öncelikle bu içten ve akıcı yazın için teşekkürler, Eşcinsel olarak en büyük sıkıntımız, her fırsatta söylediğim gibi kendimizi kabullenme aşamasında. En büyük derdimiz kendimiziz. İç dünyamız, kavgalarımız, neden benlerimiz, sonu gelmeyen bir döngü içerisinde yuvarlanıp gidiyoruz taa ki kendimizi kabullenip ben buyum arkadaş diyene kadar. Sen bunu başarmışsın inan şimdi eskisine göre daha rahatsındır. Yaşadığın içsel çatışmaları inan hepimiz bir dönem yaşadık :)


gelelim intihar olayına ki bu iradesiz insanların seçeneği bir daha duymayalım lütfen aklının ucundan bile geçmesin.

piskologa gelirsek ne kadar geri zekalı homofobik ve bilimden uzak birisi ile karşılaşmışsın yahu sen portakal ve soğanla katıldığın seanslar traji komik gülsek mi ağlasak mı bilemedim valla :)

Ne yalnızız; Ne de yanlış...
Ogaybende Blog Yazarı