Bu site yetişkinlere yönelik bilgiler içermektedir. 18 yaşından küçükler için uygun değildir.

Abla Ben Eşcinselim Erkeklere İlgi Duyuyorum




Herşey lise çağlarındaki arayışlarımın farklı oldugunu sezinlememle başlamıştı. Ne yapılır böyle durumlarda? Kime ne söylenir bilinmezliği vardı içimde. Aileme söylesem ya farklı anlarlar beni yada farklı yaşamaya mecbur bırakırlar diye düşüncelerim vardı. Nitekim sonuçlarına katlanmak gerekirdi diye söyleniyordum içimden. Lise bitseydi de özgürlüğümü kazansaydım düşüncesini beynime kazımıştım ama özgürlügün zor oldugu yerlerde “özgürce yaşamak”lafı ağır geliyordu kimi zamanlar. Hep içimde nükte kalmıştı. 

Açıklamalıyım söylemeliyim birilerine.

Üniversite çağı gelmişti sonunda. Başka bir şehirde başka bir hayata başlamak ne kadar çekici geliyordu. Çocukluğundan vazgeçip artık büyük düşünmeliydim sanırım. O zoraki heteroseksüel hayattan vazgeçip ben olma duygusu vardı hep. Çevremde kendini özgürleştirmiş yaşam biçimleri vardı. Görüyordum onları ama hep tepkilerden önyargılardan ve korkularımdan dolay görmemezlikten geliyordum. Aşık oluyordum ama kendi içimde başlatıp kendi içimde bitiriyordum duygularımı. İçine kapanık yaşam biçimini dışa vurmalıydım. Birisine ihtiyacım vardı. Aslında onunda bana ihtiyacını sezinler gibi olmuştum. Korkuları yenme zamanının geldigini kendime kabullendirip dışa açılma zamanı gelmişti. O zaman bu kadar basit degildi birilerini bulma veya tanışma.

Kendini rahatça ifade eden bir arkadaş vardı okulda. Ona gitmeyi kafama koyup açılacaktım. Yanına yaklaştım ve onla konuşmam gerektigini söyledim. Evine davet etmişti beni. Akşama kadar kararsızlığım yine ön plana çıkmıştı. Gidip gitmemek vardı içimde. Karar zordu ama dogruydu benim için. Gitmeliydim ve ondan bana yardım etmesini istemeliydim. Evine gittigimde güzel bir karşılamadan sonra konumuza gelmiştik. İçimdekileri anlatırken sanki can dostum gibi beni dinliyordu. Evet dedi sende geysin. Ben zaten kabullenme aşamasını çoktan geçtiğimi ama konunun ön yargılar, korkular ve aile baskısı oldugunu söylemiştim. Bana aile olayının zor oldugunu sadece bu yüzden ailesinden ayrıldıgını söylemesi korkularımı arttırmıştı. Bilmeliydi birileri benim eşcinsel oldugumu ve artık biliyordu da. Yeni arkadaşlıklar sayesinde yeniden kendimi bulma vardı artık. Biraz daha rahatlamıştım.

Ailemin yanına gittigimde ise sıkıntılar artıyordu. Beklentileri ve istekleri farklı ama benim yaşadıklarım ve yaşamak istediklerim çok farklıydı. Ailemin bilmesini o kadar çok istiyordum ki ama korkularım yüzünden hep içine kapanık çocuksu tavrımı yansıtıyordum onlara. Okulun da bitmesini hiç istemiyordum. Çünkü okul bittiginde yine üniversite öncesi yaşadıklarım beni bırakmayacak ve eski halime dönmekten korkuyordum. Heteroseksüel yaşam bana göre hiç degildi. Üniversite son sınıfa geldigimde okul bitecek ailemin yanına tekrardan yerleşecem ve zor olan hayata başlama düşüncesi sıkıyordu beni. Ailede benden hariç bir ablamın olması bizimkilerin erkek evladı düşüncesiyle benden beklentilerini artırıyordu. Babam heteroseksüel hayatı benimseyen biriydi. Eşcinselligi bir defa konuşmaya kalkmıştım ki ne oldugunu anlamadan tepkilerin dozunu aşırmıştı. Annemse kendi halinle ev hanımı ama çocukları için hayatını adardı. Ablama açıklamalıydın kendimi.



Ara tatilde ablamla konuşmam gerektigine vardım. Ablama nasıl söyleyecektim konuyu nasıl açacaktım onu bile bilmiyordum. Sıkmacalı bir tavırdan sonra tüm cesaretimle konuşmaya karar verdim. Evde kimse yokken açtım konuyu. 

“Abla sana bir sır verecem ve bunu saklamanı rica ediyorum. Kendimden eminim çok zorluklar çektim söylemek söylememek arasında gidip geldim ama sana güvenmeliyim ve ailemden biri bilmeli bunu o da sensin. Abla ben eşcinselim erkeklere ilgi duyuyorum.” 

diye söyleyince yediğim tokadın acısını hala hissederim. Anlayış gösterecegini bende beklemiyordum ama zor oldu onun içinde. Daha sonraları konuştugumuzda yavaş yavaş oda beni kabullenmişti. Babam bilsemi veya annemin haberi olsa ne derdi diye ikimiz düşünüyorduk artık. Sonra karar aldık onların bilmesi gerekmiyor. Ben hayatımı yaşayacam özgürce ama bu özgürlük kısıtlı olacak. Özgürlügün kelime anlamını yitirdigi yerlerde özgürce yaşam saçma geliyordu bana. Ailemin yanından uzaklaşıp başka bir şehirde çalışıyorum ve yaşıyorum artık.

Babam vefat ettiginde en çok ona kendimi açıklamamak üzmüştü beni. Anneme de geçen sene söylemiştim eşcinsel oldugumu. Kabullenmedi ilk başta 4 ay kadar konuşmadı benle ama evlat tatlıdır anneler için. O da annelik duygularına mı yenik düştü yoksa benim eşcinsel oluşumu mu kabullendi hala bilmiyorum. Söyledigi bir tek kelime sakın Antakya’ya geldiginde bu tavırlarını dışarıya yansıtma oldu. Söz verdim ona özgürlügün kısıtlı oldugu yerlerde artık bende kendimi kısıtlıyorum. Umarım şu son günlerdeki tartışmalar daha fazla saçma olmadan insanların eşcinselleri hastalıklı gösterme çabaları son bulurda toplum kendi önyargılardan vazgeçer ve herkese cinsel eşitlik hakkı tanır. Son olarakta bana göre eşcinselleri hastalıkları gören zihniyetlerin hastalıklı bireyler oldugunu söylemek istiyorum.

Kaynak

Evet konu bana aitmiş gibi giriş oldu ama kaynağını göstermiş olduğum siteye bir arkadaşımızın göndermiş olduğu açılma hikayesi idi. Site admininden izin alarak buraya da aktardım. Malum açılma ile ilgili yazılarımı yeni yazdım ve bununla ilgili dökümanları denk geldikçe sizlerle paylaşıciiim.
Ogaybende Blog Yazarı

21 yorum:

  1. Abla konusundan daha şanslı olsamda anne ve baba konusunda ne yazıkki aynı durumdayız yazan arkadaşla. Sanırım bizde ailemize açılamayacağız ama en azından ablam bana ben ablama destek durumdayız :) Bu yazıyı paylaşman güzel olmuş :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kardeşler arasında açık olmak bence +1 önde. Aile içinden birinden destek görnek, zor durumlarında sıkıntılarını onunla paylaşmak güzel olsa gerek ;)

      Sil
  2. Bence anneler, babaya göre daha çabuk kabulleniyor. Aileye açılma hikayelerinden çıkardığım sonuç şu: "Konu komşu duymasın. İçimizde kalsın bu mesele" diyorlar. Bu sonuçtan çıkardığım başka bir sonuç daha var. Aileler kabullenebilir ama toplum için aynı şeyi söylemek zor. Eşcinsel çocuğu olduğunu öğrenen aile, çocuğum dışarıda zarar görecek endişesiyle yaşıyor. Bu arada, senin açılma yazın var mı merak ettim. Benim şahsi düşüncem şu: Aileye açılmak çok da gerekli değil. Bazen sadece ayakbağı oluyorlar çünkü. Duygu sömürülerinin eşi benzeri yoktur.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aileye ve arkadaş çevresine açılmak ile ilgili düşüncelerimi bir kaç yazı öncesi paylaştım. Kendim aileme açık değilim ve illa açık olması gerekiyor diye de bir düşüncem yok. Açılmak zorunda değiliz senin de dediğin gibi.;) Ayrıca çoğu aile "eşcinsellik" durumunu da evlatlarının gelecekleri hakkında kaygılandıkları için kolay kolay hazmedemiyor diye düşünüyorum efenim :/

      Sil
  3. Kadınlar böyle konulara daha duygusal yaklaşıyor. Erkeklerse bu konularda daha dış merkezli yetiştirildiklerinden ve kendilerini otorite merkezi olarak gördüklerinden içsel sarsıntılarını dışarıya yansıtamayıp öfkesel tepkilerin ucunu kaçırıyorlar.

    YanıtlaSil
  4. ya ailene söylesen muhtemelen inanılmaz derecede seni rencide edecekler ve hatta babam konusunda gözü dönerse işi vurmaya kadar bile götürebilceğinden şüpheleniyorum ve tabi onlarla bilrikte sen de üzüleceksin hiç gerenk yok ne onları üzmeye ne kendini

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne gerek var kaytancım, dediğimiz gibi uygun şartları gözlememiz gerekiyor ve bu konuda ışık tutması için bu tarz olumlu veya olumsuz açılma hikayelerini yayınlamaya çalışıyorum ;)

      Sil
  5. Ben de sevimiştim Antakya'da yaşamasa da Hataylı bi blogger var diye :D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Acemi birliğimi Serinyol'da yapmış ve çarşı izinlerimi Antakya'da geçirdiğim için bende Hatay'lı sayılırım :D

      Sil
    2. İskenderun'a geldin mi hiç önemli olan o :P

      Sil
    3. Yok Adana Askeri Hastanesine giderken 2 kere içinden geçtim ama İskenderun, Antakya'yı 5'e 10'a katlar diye düşnüüyorum :))

      Sil
  6. Arayışlar...

    :* öpüyorum seni antakyalı gladyatör

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne zamandır sesiniz çıkmıyor idi efenim ://

      Sil
  7. Bende ablama açılmayı düşünüyorum ne olursa olsun. Tepkisinin bu kadar ağır olacağını düşünmüyorum. Kendimi çok önceden kabullenmiştim ve onlarda bunun farkındalar. En azından ablam açısından bi kaç olayım var. Facebookumu yakalaması falan. Sadece resmi olarak söylemedim ki onu da bu sene yapmayı düşünüyorum. En yakın zamanda. Bana şans dileyin :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İyi şanslar :)) Açılmaya karar verir ve açılırsan neler hissettiğini ve ablanın nasıl bir tepki verdiğini yazmanı istiyorum.

      Sil
    2. Tabi ki yazacam. Öyle bir yazı kaçar mı :)

      Sil
  8. Yani işin aslı ogaycım ailemle hiçbir zaman güçlü bağlarım olmadı öyle ki herhangi bir nedenden dolayı uzak kaldıktan sonra buluştuğumuzda özledin mi diye sorsalar gayet ciddi hayır diyorum
    Bu iyi mi kötü mü valla ben de bilmiyorum.
    Bundan ötürüdür ki ben açıldığım zaman aileme diğer gaddar ailelerin yaptığı gibi beni reddetme, dışlama, ay o hareketleri yanımızda yapma falan efenime söyliyim git evimizden gibi bir tavır takınmadılar. Büyük ihtimal ciddiye almayacağımı biliyorlardı

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tabi öyle bir temeli atmak herkes için mümkün değil :) Senin adına sevindim Exodyacım ;)

      Sil
  9. onu bunu bırakında bizim çektiğimiz acıları kimse çekmiyor dünyadaki eşcinsel olmayan herkes bizim çektiğimiz zorlukları toplumdan dışlanmamazı aile içinde olumsuz bir birey olmamızın acısını eşcinseller biliyor.Ben aileme söylediğimde 15 yaşındaydım babam o gün artık şok oldu tek kelime bile etmedi annem tiksindirici bakışlarla baktı abim benden uzak durdu (neymişte ben ipneymişimde ona yavşarmışım) düşünün artık ebni o kadar seven ailem ne hale gelmiş sonra abimin bi çocuğu oldu yeğenimden bile uzak tuttular beni simdi 25 yaşındayım izmire taşındım hayatımın aşkınla birlikte ev tuttuk ve birlikte yaşıyoruz işte özgürlü aslında bu gerçek özgürlük bu

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hayatımın aşkı dediğin kişi ile bir evi ve hayatı paylaşmak işte gerçek mutluluk, tebrik ediyorum ;)

      Sil

Yaz yaz için de kalmasın