Bu site yetişkinlere yönelik bilgiler içermektedir. 18 yaşından küçükler için uygun değildir.

Ben Eşcinselim Diyenler Anlatıyor -V-




Selam;

Bir süredir eşcinsel olduğunuzu ailenize ve çevrenize söylemelimiyiz, söyleyenler neler yaşadı, nasıl bu karara vardı ya da açılmak ya da açılmamak işte bütün mesele bu mihvalinde paylaşımlarda bulunuyor idim. Bu paylaşımlarıma devam ediyorum zira önemli bir konu. Bir önceki yazıda bahsettiğim olayı herkesin okumasını istemiştim.

Yaşadığı ibret verici bir olay karşılığında ailesine açılmak zorunda kalan arkadaşımızın başından geçen bu yazıyı okumadı iseniz okuyunuz...

Yeni anketimiz ise halen devam etmekte sol üst köşede. 

Bence eğer kişi ile ailesi arasında sağlam bir sevgi ve saygı bağı varsa, kişi belli bir olgunluğa gelmiş ve aile bireyleri de bu gerçeği öğrendikleri durumda çok büyük duygusal çalkantılar yaşamayacaklarsa, bir eşcinselin ailesine açılmasından daha doğal birşey olamaz. Bütün bu şartlar mevcutsa bile, eşcinsel birey ekonomik bağımsızlığını elde ettikten sonra açılmayı da göz önünde bulundurmalı.

Eğer bu şartların hepsi birden mevcut değil ise, bu durumda aileye açılmamayı da mantıklı buluyorum. Ama bu sebeplerle açılmayan insanın kendi gerçeklerinin farkında olması ve neden kendisine en yakın konumda olan bireylere karşı sürekli yalan bir hayat yaşadığını (kendisine) içtenlikle itiraf edebilmesi gerekir. Burada, ailesine açılan insanları salt daha rahat seks yapabilme maksadına sahip olmakla itham etmekten medet uman ve sahte bir saflıkla, "insan ailesine neden açılsın ki" diye soran tartışmacılar için ise, üzgünüm. 

Her aile evladını içtenlikle sevmiyor olabilir, kişiler ebeveynlerini sevmeyebilir, ailelerimiz aşırı bağnaz ya da muhafazakar olabilir, bizler dev yalanlarla ömür geçirmekte problem görmeyecek kadar opportunist ya da korkak olabiliriz. Dürüst olmak ailelerimizin üzüntüsüne değmeyecek olabilir, ailemizi dürüst olmaya değecek kadar önemsemiyor olabiliriz ve nihayetinde, eşcinsel oluşumuzda kendimiz derinden gelen bir problem görüyor ve bunu yakınlarımızla paylaşmaktan gizli bir utanç duyuyor olabiliriz. Her ne olursa olsun, bir kişi eşcinselse ve bunu bütün hayatı boyunca ailesinden gizliyorsa, burada (en az) bir problem var demektir. Ve bu hiç normal birşey değildir. Sağlıklı ve doğru olan ise, kişinin ailesine açılması ve bu durumun kişi ve ailesi arasındaki bağı zedelememesidir. Bazılarına hayal gibi gelebilir ama, böyle çok fazla aile var. Kimse ailesine açılmadığı için suçlanamaz ama ailesine açık olan bireyleri uydurma ithamlarla alay konusu etmeye çalıştığımız ölçüde kendi sorunlu hayatımızın ipuçlarını açık etmiş oluyoruz.

demiş gay bir arkadaşımız. Başka bir lezbiyen arkadaşımız ise konu ile ilgili; 

Aile ya da yakın hissettiğimiz biri, açılmanın öncelikli amacı paylaşmak değil midir? Paylaşmak ve bunu süreklileştirmek. Yani hayatın kalan kısmında bize dair bu çok elzem ve esas konuyu paylaşmak. Bunu ancak sizi anlayabilecek biriyle paylaşırsanız amacına ulaşan bir eylem olur diye düşünüyorum. Anlayamayacak, anlamasına gerek yok belki, saygı duyamayacak birine anlatmak, iki taraf içinde yük olacak ve mevcut ilişkyi de zedeleyecektir.

Aile kısmı, içinde duygusal bağlılıkla birikte, kan bağı ve mecburiyetleride barındırdığından, üzerine çok daha fazla düşünmeyi gerektiriyor. Burada da, bırakın birşey katmayı, mevcut ilişkiler zedelenecekse bile söylememek daha doğru diye düşünüyorum. İki açıdan da sorunlu bir durum bu, açılmak sorun yaşamak ya da açılmamanın getirdiği birşeyler saklamanın yükü? Tercihi, herkesin yaşadığı ilişkiler ve muhatap olduğu insanların kişilikleri belirler ve bence kesinlikle verilen karar yargılamaya açık değildir.

Biz bile birbirimizi anlamakta bunca zorlanırken, çok daha kökleşmiş düşünce ve fikr-i sabitlere sahip ailelerimizin anlaması elbette ki kolay olmayacaktır.


Burada ne söyleyemeyen korkak ne de söyleyen cesur olarak nitelenebilir. Kendi pratiklerimizden haraketle düşünmemek gerekir, herkesin pratiği farklı ve sonuçlarıda elbetteki farklı olacaktır. Anadolunun küçük bir il ya da kasabasında yaşayan birine açılamadığı için "korkak" demek ne kadar insaflı olur?

(burada alıntıladığım tüm yazılar benim de bir zamanlar üyesi olduğum ve şu an aktif olarak kullanılmayan e-disco' daki çok değerli forum arkadaşlarıma aittir)


Sokak Röportajları - Yakın arkadaşınız ben eşcinselim dese tepkiniz ne olurdu?



ve bir kısa film;


Ogaybende Blog Yazarı

4 yorum:

  1. Bireyin ekonomik bağımsızlığı konusu gerçekten çok önemli. Çünkü parayı veren, kendisinin değer yargılarıyla yaşamanı istiyor. Bu benim çocuğum diye düşünmüyor. Böyle durumlarda olmadığımız biri gibi görünmek tek çare. Bizim dürüstlüğümüz onların gerçekleri kabullenebilmesiyle doğru orantılı.
    Bu röportajı daha önce izlemiştim. Toplumun genelinin eşcinselliğe bakışını gözler önüne seriyor. Acı ama gerçek bu. Kısa film ise bizi en masum hislerle ve toplumun bu konuya bakışının tek bir kişide toplanmış hâliyle baş başa bırakıyor. İki genci alıp götürenlerden birisinin baba rolüyle toplumu, diğerinin papaz rolüyle dini sembolize etmesi de çok dikkat çekici. Öyle gözler önünde öpüşmek de güzel ama cüretkâr geldi bana. Keşke gidip gizli yaşasalardı aşklarını. :) Tabii gönül ister ki aşklarımızı kapılar ardında veya içimizde yaşamak zorunda kalmayalım.

    YanıtlaSil
  2. O da bir insandır diyor röportajda. Saol canım ya evet bizde insanız asldhajklsfa
    Lezbiyen arkadaşın dediklerine katılıyorum

    YanıtlaSil
  3. Bana en mantıklı gelen lezbiyen arkadaşın yazdığı oldu. O daha geniş çaplı düşünerek ele almış konuyu ve sonuçlarını kısa bir paragraf ile.

    YanıtlaSil
  4. Önyargılı insanlar canım yandı resmen ya.. hayattan umudum kesiliyor bir an, sonra geri geliyor. Of Of

    YanıtlaSil

Yaz yaz için de kalmasın